Totdat Arjen Lubach de vloer aanveegde met ons vak. Au! Dat deed zeer.
Wat was dat hilarisch, en pijnlijk en … heel herkenbaar bovenal.

De volgende ochtend wisten we wat ons te doen stond.
We houden immers ook van ons werk.
We geloven oprecht dat coaches ertoe kunnen doen, mits ze weten wat ze doen, mits ze zichzelf goed hebben leren kennen. Mits ze goed geschoold zijn en blijvend aan hun ontwikkeling werken.

Coachen kan de toekomst hebben.

Maar daarvoor moet de kei van de Nobco naar boven geduwd worden.
Daar zijn handen voor nodig.
Vele handen.
Ook de onze.

Sinds Lubach hebben we aan onze her-accreditatie gewerkt.
Voor de programma’s, zijn die twee weken terug ingediend.
Nu onze persoonlijke accreditaties nog.

Is dat altijd leuk?
Nee, zeker niet.

Naar onze smaak prevaleert het administratieve en het procedurele boven het kwalitatieve.
Niet zozeer in de standaarden, als wel in de manier waarop die worden ingevuld.

Maar het heeft ons ook prachtige gesprekken opgeleverd.
En nieuwe ideeën.
In welke wereld doen wij ons werk?
Hoe wordt de tijdgeest weerspiegeld in de normen die vandaag worden gehanteerd?
Waar herkennen wij ons in, en waar juist niet?

Hoe nemen wij verantwoordelijkheid voor waar we in geloven?

Hoe verbinden wij ons aan de wereld van accreditatie en blijven we tegelijkertijd trouw aan onszelf.

---

Met dank aan Arjen Lubach

We hadden dit proces niet willen missen.